De Amerikaanse thrillerschrijfster Karin Slaughter heeft vele fans in Nederland. Haar boeken zijn zo succesvol dat haar Nederlandse uitgeverij een apart fonds, Slaughterhouse, heeft opgezet voor haar boeken en die van verwante collega´s. Zonder uitzondering komen al haar boeken hoog in de bestsellerlijsten terecht.In 2013 verscheen Stille zonde, deel in de Georgia serie rond politieman Will Trent en dokter Sara Linton. Will en Sara zijn in een vorig boek aarzelend aan een relatie begonnen. Ze geven zo veel om elkaar dat ze de ander proberen te beschermen tegen de pijn, ellende en het verdriet uit het eigen verleden. Dit lukt ze niet. Will Trent is als undercover ingezet in de jacht naar een meedogenloze, mysterieuze drugsdealer. Zonder het te willen raakt Sara Linton hierbij betrokken als Jared, de zoon van haar vijf jaar eerder overleden echtgenoot, zwaargewond raakt bij een overval op zijn huis. Jared’s vrouw Lena had een onduidelijke rol in de dood van Sara’s echtgenoot. Ook nu is niet duidelijk of het toeval is dat juist Lena’s huis wordt overvallen of opzet. Sara is bang dat Lena deze keer niet alleen Jared meesleept in haar ellende.
De plot van Stille zonde staat als een huis. Stille zonde is een vakkundig geschreven thriller met pageturner allure. En toch gaf Stille zonde niet het leesplezier dat ik had gehoopt en verwacht. Vreemd want het is overduidelijk een goede thriller die goede waarderingen en vele sterren kreeg van collega-recensenten en een van de best verkochte thrillers in 2013 was. Na lang nadenken en analyseren tot de conclusie gekomen dat het aan de personages ligt. Ze zijn allen realistisch en komen levensecht over. Er ligt te veel nadruk op hun ellende en problemen. Keer op keer verwijzingen naar een slechte jeugd en traumatische gebeurtenissen. Als lezer hoopte ik dat ze er iets mee zouden doen. Dat het iedere keer een beetje beter zou gaan. Dat de personages iets zouden gaan doen om het te verwerken, om er over heen te komen en verder te gaan met het leven. En om het leven eindelijk eens van de zonnige kant te bekijken, in plaats van keer op keer enkel het duistere, het zwarte en het slechte in de mens te zien.
De boeken van Karin Slaughter krijgen, naast psychologische diepgang ook een grauwsluier door de voortdurende nadruk op alle narigheid. En dat is jammer. Bij mij zorgde het ervoor dat Stille zonde mij steeds meer ging tegenstaan naarmate ik vorderde in het verhaal. Ik zal niet snel een volgend boek van Karin Slaughter lezen, ondanks dat ik weet dat zij goede thrillers schrijft, die terecht hooggewaardeerd en goed verkocht worden.
