Ingrid Oonincx debuteerde in 2009 met Nickname, waarmee ze genomineerd werd voor de Schaduwprijs en de Crimezone Award. Sluipweg, haar derde thriller verscheen krap vier jaar later.In Sluipweg lagen in 1985 alle opties voor een goed en gelukkig leven open voor een Brabantse vriendengroep, die zich The Magnificent Seven noemde naar het gelijknamige nummer van de The Clash. Middelpunt van de groep is Patrick, dominant en iets ouder dan de rest. Thuis krijgt hij vooral geld en andere materiële zaken in plaats van liefde en oprechte aandacht. Het egoïstische en pesterige gedrag van Patrick roept spanning binnen de groep op, al durft niemand er iets van te zeggen. Na een avondje uitgaan krijgt de groep een auto-ongeluk met fatale gevolgen. In een klap kwam een einde aan hun onbezorgde jeugd.
Tien jaar na dato wordt groepslid Gwen nog steeds verteerd door schuldgevoel. Het was toen haar plan om die avond samen uit te gaan in de hoop de verhoudingen binnen de groep te verbeteren. Nu heeft ze net de stekker uit liefdeloze, kille huwelijk getrokken, als ze Patrick ontmoet bij de begrafenis van groepslid Guus. Hij heeft het plaatselijke bordeel overgenomen en wil graag zijn oude vrienden weer ontmoeten. Gwen stemt met tegenzin in, omdat het lastig is om Patrick iets te weigeren.
Indertijd hadden boerenzoon Marcel en Gwen iets met elkaar. Hun verkering overleefde het ongeluk niet. Na de mini-reünie met Patrick pakken ze de draad weer op en al snel trekt Gwen bij Marcel in. Niet lang daarna gebeuren er onverklaarbare, vreemde dingen op Marcel’s boerderij: koeien slaan onverwacht op hol, kippen worden vergiftigd.
Sluipweg is, net als Oonincx's vorige thriller Botsing, een goed opgebouwde thriller met een verrassende structuur. Hier spelen beide verhaallijnen zich in het nabije verleden af, opvallend en origineel bedacht. Met goed gekozen details zoals muziek (Bowie en Nirvana), tv-programma’s (Ron’s Honeymoon Quiz) en gadgets (walkman) zet Ingrid Oonincx zowel 1985 als 1995 overtuigend neer.
Het verhaal springt per hoofdstuk heen en weer tussen de gebeurtenissen in 1985 en in 1995. De spanning wordt hierdoor geleidelijk opgebouwd. In combinatie met de inzet van een aantal ijzersterke cliffhangers levert dit een geweldige thriller op die barst van de onderhuidse spanning. Eenmaal begonnen wil je maar een ding: doorlezen tot het eind. Daar volgt een bijzonder verrassende ontknoping die zelfs een ervaren thrillerlezer niet zal zien aankomen.
In de meeste gevallen is een epiloog in een thriller een overbodige toevoeging. Iets dat de lezer liever zelf had ingevuld. In Sluipweg niet. Daar zorgt de epiloog ervoor dat het verhaal rond is en goed afgerond wordt.
Met Sluipweg laat Ingrid Oonincx zien dat ze terecht een van de beste thrillerauteurs van Nederland is.
