Veroordeeld van Karin Slaughter: stand-alone die vraagt om een vervolg

Veroordeeld van Karin Slaughter is anders dan haar voorgaande thrillers. Het is een standalone die losstaat van de eerdere series. Veroordeeld heeft twee nieuwe hoofdpersonen: de politieagenten Kate Murphy en Maggie Lawson. De invalshoek is eveneens anders, geen (jeugd)trauma’s van de hoofdpersonen, wel de achtergestelde positie van vrouwen en minderheden bij de politie in de jaren zeventig in Atlanta.
Op haar eerste dag bij de politie krijgt Kate Murphy het zwaar voor haar kiezen.

Wolf van Mo Hayder: geniale thriller

Mo Hayder staat bekend om haar thrillers waarin ze de meest bizarre misdaden beschrijft. Wolf, het zevende deel in de serie over rechercheur Jack Caffery vormt geen uitzondering.
Op ingenieuze wijze vlecht Mo Hayder verschillende verhaallijnen in elkaar. De vijfjarige Amy begrijpt niet waarom haar ouders boos werden toen ze vertelde over de aardige man die beloofde goed te zorgen voor Bear, het hondje dat ze vond in het bos.

Zonder gezicht van Stefan Ahnhem: duizelingwekkende achtbaanrit

Zonder gezicht is het debuut van de Zweedse schrijver Stefan Ahnhem die tevens scenarioschrijver is voor onder meer de Wallander-reeks.
Rechercheur Fabian Risk krijgt zes weken vakantie om met zijn gezin te wennen aan hun nieuwe woonplaats Helsingborg, de plaats waar hij opgroeide. Helaas komt daar niets van terecht. In Risk’s voormalige middelbare school wordt het onthande lichaam gevonden van zijn oud-klasgenoot Jörgen Pålsson.

Donderdagskinderen van Nicci French: spannende psychologische thriller

Wederom is Nicci French er in geslaagd een thriller af te leveren die je van het begin tot het einde aan je stoel gekluisterd houdt!
De thrillerserie over Frieda Klein is met Donderdagskinderen in het midden aangekomen. Hiervoor verschenen Blauwe maandag, Dinsdag is voorbij en Wachten op woensdag. Er zullen nog drie delen volgen voor de resterende dagen van de week. Het is tijd om de balans op te maken en te oordelen of de serie tot nu toe aan de hoge verwachtingen vooraf voldoet.
Het is nu duidelijk dat de afzonderlijke delen van de serie zich niet of nauwelijks los laten lezen. In feite is de serie een doorlopend verhaal dat in zeven stukken is geknipt.
De hoofdpersoon in de serie is psychoanalytica Frieda Klein. Ze is een mysterieuze vrouw, erg op zichzelf en bovendien bang voor intimiteit.

Stervensuur van Mark Billingham: spanning en humor zijn perfect in balans

In Stervensuur wordt veel naar muziek geluisterd in de auto of thuis. Hoofdpersoon Tom Thorne luistert bij voorkeur naar countrymuziek. Mark Billingham zet hiermee de toon in deze politiethriller, want countrymuziek heeft vaak iets melancholisch. De liedjes gaan vaak over dingen die voorbij zijn. Dat geldt in Stervensuur ook voor Tom Thorne want hij is net gedegradeerd naar de uniformdienst. In het vorige boek over Tom Thorne, Ten dode opgeschreven vertelde Billingham hoe Thorne weliswaar het morele gelijk aan zijn kant had, maar bij zijn reddingsactie zoveel regels en reglementen overtrad dat er voor zijn meerderen niets anders op zat dan hem te degraderen. Sommigen wachtten al tijden op deze kans om van hem af te komen.

Zielloos van Corine Hartman: snoeiharde thriller van hoge kwaliteit

Zielloos, het derde deel in de serie rond Jessica Haider, werd genomineerd voor de Gouden Strop 2014. Terecht want deze snoeiharde thriller van Corine Hartman is in vele opzichten uitzonderlijk. Het boek is van hoge kwaliteit en geheel anders dan de gemiddelde Nederlandse thriller.
Zielloos gaat verder waar Glashard eindigde. Jessica nam hierin wraak op Brezinger voor de gruwelijke moord op haar zoon. In dezelfde periode overleed haar vader en raakte ze verstrikt in een zaak rond de handel in bloeddiamanten.
Boet, Jessica’s chef bij de Maastrichtse recherche vindt daarom het hoog tijd dat Jessica rust neemt en naar de psycholoog gaat om het en ander op een rijtje te zetten. Jessica heeft hier geen tijd voor, want ze heeft het druk met haar nieuwe opdracht voor Saligia, het geheimzinnige netwerk waar ze lid van is. Op de momenten dat ze er door heen zit, neemt ze eenvoudigweg een snuif coke en gaat ze verder.

Vuurproef van Carina van Leeuwen: geslaagd debuut van forensisch expert

Carina van Leeuwen is inspecteur/forensisch expert bij de Amsterdamse politie. Tijdens een lezing op de Avond van het Spannende Boek in 2014 vertelde ze enthousiast over haar werk en hoe ze haar ervaringen had opgeschreven in Vuurproef, het eerste deel uit de politieserie Unit Plaats Delict.
Plaats van handeling is niet zoals je zou verwachten hoofdstad Amsterdam maar hofstad Den Haag. Forensisch rechercheur Renee Spaan is een echte Hagenees, geboren en getogen in de Schilderswijk, en rap van tongriem gesneden.

Koelcel van Linda Samplonius: vakwerk!

Zo af en toe waagt een recensent de overstap en schrijft deze zelf een boek. In het (YA) thrillergenre waren dit de afgelopen jaren onder andere Kim Moelands en Natasza Tardio. En nu heeft Linda Samplonius zich bij hen geschaard. Ze is een goede aanwinst voor het genre, want ze heeft al een ervaren pen dankzij haar werk als journalist voor diverse tijdschriften. Daarnaast weet ze dankzij de recensies die ze voor Crimezone schreef, precies hoe een goede thriller in elkaar zit.
Dat ze deze kennis en ervaring ook in de praktijk kan brengen laat ze zien in Koelcel, haar debuutthriller, die in juni 2014 verscheen bij uitgeverij De Crime Compagnie.

De donkere dag van Yrsa Sigurdardottir: Beklemmende sfeer in ijskoude thriller

De donkere dag van de IJslandse thrillerschrijfster Yrsa Sigurdardóttir is het vierde deel in de serie rond advocate Thóra Gudmundsdóttir. In een interview met Crimezone in 2012 vertelde Yrsa Sigurdardóttir dat het oorspronkelijk haar bedoeling was dat Mathias, de Duitse vriend van Thóra, enkel in het eerste deel een rol zou hebben. Tot het boek ook goed verkocht in het buitenland en Matthias heel geschikt bleek om typisch IJslandse dingen te verklaren aan buitenlandse lezers, zonder hierbij haar IJslandse fans voor het hoofd te stoten. Na Neem mijn ziel (deel 2) had ze echter genoeg van Mathias en besloot hem in Smeulend vuur (deel 3) niet te laten terugkomen.
Voordat ze begon met het schrijven van De donkere dag heeft ze haar lezers gevraagd of ze Mathias terug wilden.

Schaduwvriendin van Christine Drews: Een realistische setting en dito personages

De Duitse schrijfster Christine Drews werd voor haar thrillerdebuut Schaduwvriendin geïnspireerd door een klein voorval dat grote gevolgen had kunnen hebben. Bij de crèche van haar zoontje ontmoette zij een andere moeder, die zich al snel aan haar vastklampte en haar dagelijks overspoelde met sms’jes. Op een dag was ze haar zoontje uit het oog verloren in de speeltuin. Daarna zag ze de auto van die moeder voorbijrijden. Christine Drews dacht heel even dat ze haar zoontje kwijt was, tot ze hem weer zag.

Vreemden in de nacht van Judith Visser: goed gevoel voor timing

Zo´n tien jaar geleden was Judith Visser bezig met het opzetten van een praktijk voor voedingsadvies. De praktijk is er niet gekomen omdat zij intussen was begonnen met het schrijven van haar debuutroman Tegengif. Die was zo succesvol dat Judith Visser bleef schrijven. Onlangs verscheen haar tiende boek: Vreemden in de nacht.
Voedingscoach Cassandra Wolf is net begonnen met haar praktijk in Rockanje. Na het verbreken van haar relatie heeft ze hier een mooi, afgelegen huis gekocht. Het is minder rustig dan ze had gehoopt, want iedere nacht hoort ze gegil.

Noodtoestand van Ellen den Hollander: spannend en actueel

Het platleggen van websites door hackers door DDos-aanvallen uit te voeren is inmiddels dagelijkse nieuws. Tot nu zijn grote rampen uitgebleven en bleef de schade beperkt tot bijvoorbeeld even niet kunnen internetbankieren. Ellen den Hollander onderzoekt in haar thriller Noodtoestand wat er zou kunnen gebeuren als hackers georganiseerd en op grote schaal websites en netwerken uitschakelen.

De au pair van Maartje Fleur: zowel chicklit als thriller

In het vrouwenblad Viva schrijft Maartje Fleur sinds geruime tijd wekelijks over Floor Faber, haar werk en haar roerige liefdesleven. De au pair is haar overstap naar het thrillergenre.
Een au pair verdwijnt van de een op de andere dag spoorloos uit het gezin van weduwnaar Arthur en zijn tienerdochter Lois. Bijna een jaar later gaat kunstenares Caroline met Arthur samenwonen in het afgelegen huis.

De interne jury van Michael Connelly: gedegen, onderhoudende thriller

Naast politiethrillers over rechercheur Harry Bosch, schrijft de Amerikaanse Michael Connelly ook legal thrillers over Mickey Haller, strafrechtadvocaat en Harry’s halfbroer. In Connelly’s nieuwste boek De interne jury wordt met een grap verwezen naar The Lincoln Laywer, de film over Mickey Haller. Na het uitkomen van de film lieten meer strafrechtadvocaten zich net als Haller vervoeren in een Lincoln. Bij het gerechtsgebouw stond een rijtje Lincolns te wachten en stapte Haller in de verkeerde.

Evenbeeld van Marianne en Theo Hoogstraaten: knap staaltje vakmanschap

Marianne en Theo Hoogstraaten blijven zichzelf vernieuwen als schrijvers. Na zo´n twintig jeugdboeken te hebben geschreven, waagden ze zich met succes aan thrillers voor volwassenen. Onlangs verscheen Evenbeeld, hun eerste historische thriller voor volwassenen.
Evenbeeld bestaat uit twee verhalen die ieder gaan over een jonge vrouw op een beslissend moment in haar leven. Pas op het einde wordt het verband tussen beide verhalen duidelijk.

Een tien met een griffel van De Waal & Baantjer: avond ontspanning met typisch Amsterdamse politieroman

Een tien met een griffel is het tiende deel uit de serie van De Waal & Baantjer over de rechercheurs Van Opperdoes en Jacob. De titel is een hommage aan Baantjer die ooit een verhalenbundel met dezelfde titel schreef.
Tijdens de boekpresentatie bij de Amsterdamse boekhandel Van der Plas vertelde Simon de Waal dat hij bij het schrijven van dit deel uitging van een intrigerend uitgangspunt. In een huis wordt een lijk gevonden dat er niet thuishoort. Hoe komt het daar en waarom ligt het daar, waren vragen die vervolgens automatisch bij de rechercheur in Simon de Waal naar boven kwamen. Hij kwam met het volgende verhaal.

Alex van Pierre Lemaitre: een van de beste thrillers die ik ooit heb gelezen

De thriller Alex van de Franse schrijver Pierre Lemaitre is onalledaags en anders dan alle andere thrillers. Het verhaal begint met Alex, een jonge vrouw die door een onbekende man is opgesloten in een houten krat die boven de vloer bungelt. Ze vraagt zich af wat hij van haar wilt en of ze aan de dood kan ontsnappen. 

De moord op mijn vader van Carina Bergfeldt is geniaal geconstrueerd

De moord op mijn vader is het thrillerdebuut van de Zweedse journaliste Carin Bergfeldt. Ze schreef voor Aftonbladet, de grootste Zweedse krant, een prijswinnende reportage over het bloedbad op het Noord eiland Utoya.
De thriller begint met de dag des oordeels. Een naamloze ik staat bij het nog levende lichaam van een man, die is ingepakt met plastic folie. Ze kijkt er naar en bedenkt hoe ze hem zal vermoorden. Met deze openingszet trekt Carina Bergfeldt je onmiddellijk in het verhaal.

Gezworen vrienden van Edward Hendriks: prima thriller met originele setting

Het is geen toeval dat de thriller Gezworen vrienden als setting de Gelderse scouting van eind jaren ´80 heeft. Schrijver Edward Hendriks was daar toen zelf een verkenner. Tijdens de meet & greet voorafgaand aan de Literaire Thrillersalon op zondag 13 april jl., straalde hij terwijl hij met veel enthousiasme vertelde over wat hij leuk vond aan scouting.De gezworen vrienden uit de titel zijn vier scoutingvrienden die maandenlang uitkeken naar het zomerkamp. Zij hebben geen enkele aanleiding om 25 jaar later met net zoveel plezier terug te denken aan die tijd als de auteur.

Doelwit van Linda Jansma: spannend verhaal over eerwraak

Het hoofdthema van Linda Jansma´s nieuwe thriller Doelwit is eerwraak. Ze draagt haar boek op aan Khadija. Deze jonge Koerdische vrouw werd door haar familie vermoord nadat zij met haar Nederlandse vriend er vandoor was gegaan om te ontsnappen aan een gedwongen, gearrangeerd huwelijk. Linda Jansma laat in Doelwit haar fictieve nichtje Leila haar gruwelijk lot vertellen.

De kraamhulp van Esther Verhoef: gruwelijk spannend

Esther Verhoef is een productieve auteur te noemen. In ruim tien jaar tijd schreef ze negen thrillers en drie romans. Haar tiende thriller, De kraamhulp, verscheen onlangs.
Hierin speelt ze op huiveringwekkende wijze met de kwetsbaarheid van pas bevallen vrouwen en hun afhankelijkheid van de kraamhulp. Die is immers aanwezig bij de intiemste momenten in het leven van een jonge moeder. Volgens kraamhulp Hennequin Smith zijn dat ook de momenten, waarop de moeder het minst op haar hoede is.
Didi Vos heeft een zware bevalling achter de rug. Ze is blij dat Hennequin Smith zich over haar ontfermt. Ondanks haar vreemde opmerkingen, maakt ze de indruk goed voor Didi te zorgen. Iets waar Didi behoefte aan heeft, want door bekkeninstabiliteit kan zij niet zelf haar baby verzorgen. Haar man laat het na een paar gebroken nachten afweten. Hennequin Smith weet waarom, net als dat ze weet waarom Didi moeite heeft met kolven en haar kleintje blijft huilen. Politievrouw Miriam is er van overtuigd dat de dood van haar broer geen ongeluk was, maar dat zijn weduwe Hennequin Smith er de hand in had.
De kraamhulp laat zich lezen met een knoop in de buik; je hoopt dat Hennequin de baby laat leven. Gruwelijk spannend zijn de hoofdstukken vanuit het perspectief van de onwetende Didi en de gewetenloze Hennequin. Het verhaal van Miriam voegt een zenuwslopend kat-en-muisspel toe. Esther Verhoefs vlotte pen en de goed opgebouwde plot zorgen ervoor dat je De kraamhulp achter elkaar wilt uitlezen, desnoods tot diep in de nacht.
Deze recensie is gepubliceerd in BOEK, nr. 1, jaargang 12, maart/april 2014

Dagen zonder honger van Delphine de Vigan: niet-eten om te overleven

Vorig jaar verscheen Niets weerstaat de nacht, de autobiografische roman van de Franse schrijfster Delphine de Vigan, over het tragische leven van haar moeder. Haar, eveneens autobiografische, debuut Dagen zonder honger verscheen in Frankrijk in 2001 en werd onlangs in het Nederlands uitgegeven.
In Dagen zonder honger beschrijft de negentienjarige Laura haar verblijf op de afdeling eetstoornissen in een Parijs ziekenhuis. Ze laat zichzelf opnemen als ze nog slechts 36 kilo weegt. De heenweg was eenvoudig voor Laura: ‘gewoon’ stoppen met eten. Terug naar 50 kilo duurt drie lange, zware maanden. Het kost haar veel moeite weer te eten en daarmee weer te willen leven. Desondanks ondergaat Laura de behandeling met sondevoeding en verplichte maaltijden gelaten. Pas op het laatst komt ze in verzet. Ze smokkelt 1,5 kilo erbij als ze 48,5 kilo weegt, zodat ze eindelijk naar huis mag.
Dagen zonder honger stijgt moeiteloos uit boven de bestaande boeken van ex-patiënten. Het is namelijk geen verslag van gebeurtenissen maar een beschrijving van gevoelens en gedachten. Laura groeit naar genezing of iets dat in de buurt komt en heeft dit proces pijnlijk nauwkeurig beschreven. Het gevoel van macht dat het geeft door niet te eten, de bijbehorende roes, de kou als de grens bijna bereikt is. Het gevoel langzaam te verdwijnen. Precies wat ze wilt na een afschuwelijke jeugd met een agressieve vader en een ‘gekke’ moeder. Niet-eten bleek haar manier van overleven.
Het is bewonderenswaardig en moedig dat Delphine de Vigan haar tijdloze en bijzondere verhaal durfde te delen met de lezer.
Deze recensie is gepubliceerd in BOEK nr. 1, jaargang 12, maart/april 2014.

In haar naam van Lisa Gardner: precies wat je mag verwachten van een goede Amerikaanse thriller

Veel auteurs gebruiken het telefoonboek om inspiratie op te doen voor namen van personages. Lisa Gardner heeft een originelere manier bedacht. Jaarlijks organiseert zij een 'Vermoord een vriend/vermink een maat'-loterij op haar website. De winnaars mogen iemand kiezen die in het volgende boek vermoord zal worden.
En zo koos een van de winnaars de naam Randi Menke uit voor Gardners nieuwe boek In haar naam. Randi Menki en Jackie Knowles, beiden jeugdvriendinnen van Charlene Grant, zijn beiden vermoord op een 21e januari, jaar na jaar. Geen toeval volgens Charlene, die ervan overtuigd is dat zij de komende 21 januari aan de beurt is. In een poging het noodlot af te wenden, oefent ze al een jaar lang fanatiek in boksen, schieten en zelfverdediging. Daarnaast neemt ze half januari contact op met moordrechercheur D.D. Warren met de vraag haar moord te onderzoeken als het zo ver is. Met dit vreemde verzoek maakt ze zich verdacht bij de politie. Zeker als blijkt dat ze als kind mishandeld werd door haar geesteszieke moeder en er vervolgens kindermisbruikers dood worden gevonden.
In haar naam heeft precies wat je mag verwachten van een goede Amerikaanse thriller: een professionele plot met verrassende wendingen. Net als je denkt door te hebben hoe het zit, blijkt het toch geheel anders te zijn. De onvermijdelijke boodschap ontbreekt niet: ‘Ouders, laat je kinderen niet zo maar op ‘veilige’ websites spelletjes doen’.
Bovenal is In haar naam een echte pageturner met een ruime hoeveelheid actie en spanning zonder dat dit ten koste gaat van de psychologische diepgang. 
Deze recensie is gepubliceerd in BOEK nr. 1, jaargang 12, maart/april 2014.

De belofte van Odessa van Natacha de Rosnay: strijd tussen gevoel en verstand

De ontstaansgeschiedenis van De belofte van Odessa is opmerkelijk. Aan het einde van haar leven, vraagt de Russische Zinaïda aan haar achterkleinkind Natacha Koltchine haar levensverhaal op te schrijven. Natacha’s kleindochter, de Franse schrijfster Tatiana de Rosnay zorgde er voor dat het boek werd uitgegeven.
De belofte van Odessa is zowel de biografie van Zinaïda als een geschiedenis van Rusland tussen 1864-1922. Het verhaal begint als de veertienjarige Zinaïda samen met haar oudere zus naar een internaat in Smolny vertrekt om te worden klaargestoomd voor een leven in adellijke kringen. Tijdens een feest ontmoet ze haar grote liefde, Alexej. Ondanks dat hij haar liefde beantwoordt, trouwt hij met een ander. Teleurgesteld komt Zina terecht bij revolutionairen, die streven naar een nieuwe wereldorde zonder tsaar en adel. Het is niet haar wereld. Ze voelt zich ook niet thuis bij de adel waar alles draait om pracht en praal. Uiteindelijk trouwt ze met een intellectueel voor wie ze enkel genegenheid voelt. Passie voelt ze voor Alexej en voor kunst en literatuur.
De belofte van Odessa vertelt op meesterlijke wijze een bijzonder verhaal. Zina kan haar voortdurende strijd tussen gevoel en verstand prachtig verwoorden. Tegelijkertijd wordt een goed tijdsbeeld geschetst van adellijke kringen in Rusland aan de vooravond van de revolutie. Onwetend van het gruwelijk lot dat hen te wachten staat, dansen zij op de vulkaan, net zoals de Franse adel honderd jaar eerder.
De belofte van Odessa belooft liefhebbers van Russische geschiedenis en van Russische literatuur een groots, klein verhaal.
Deze recensie werd gepubliceerd in BOEK, nr. 1, jaargang 12, maart/april 2014.

Val van Tupla M: vakwerk van twee ervaren auteurs

In Val, een nieuwe thriller van het schrijversduo Tupla M, valt de Nederlandse Valerie, dood in een oude mijn in België. Uitbetaling van de levensverzekering blijft uit, terwijl haar moeder Hannie alle rekeningen moet voorschieten van het schamele loon dat ze verdiend als medewerkster in een verzorgingstehuis. Gelukkig is de dochter van een van de bewoners advocaat. Met een smoes vraagt Hannie haar adres op en vraagt ze haar of zij met de verzekeringsmaatschappij wilt bellen en uitzoeken waarom het geld niet komt. Voor Caro van Soerendonk, de advocate in kwestie, is het ogenschijnlijk simpele klusje een welkome afleiding. Zij zit thuis, doorgedraaid door de hoge werkdruk. Thuis is voor Caro sinds kort een klein appartement want haar huwelijk was, door haar toedoen, op de klippen gelopen. Ze brengt haar dagen voornamelijk drinkend en denkend door. Het klusje voor Hannie wordt een soort anker waar ze zich aan kan vasthouden.Al snel blijkt dat het nog maar de vraag is of de val van Valerie een ongeluk was. De enorme bureaucratie aan beide zijden van de grens zorgt voor een stroperig onderzoek, die niet geheel zonder gevaar voor Caro is.
Val is geen whodunnit of een whydunnit maar een whathappened. Alles draait om de vraag wat er is gebeurd met Valerie en of haar dood veroorzaakt is door een ongeluk of toch moord is.
Het verval van advocate Caro en haar worsteling om er weer bovenop te komen is goed en geloofwaardig onder woorden gebracht. Dit gaat ook op voor de eenvoudige Hannie die wil weten wat er met haar dochter is gebeurd en ondertussen een geheim probleem heeft dat ze met enige wilskracht zelf zou kunnen oplossen. Het is duidelijk dat Tupla M is begaan met de personages. Ze beschrijft liefdevol en met veel mededogen over Caro, Solo en Hannie die veel tegenslag hebben gehad in hun leven.
Tupla M heeft  maatschappelijke misstanden en actuele thema’s zoals analfabetisme, vluchtelingenproblematiek en verzekeringsmaatschappijen die niet thuisgeven als het op uitbetalen aankomt, door het verhaal gewoven op een manier die aankomt bij de lezer maar nergens zeurderig of opdringerig wordt.
Val is de zesde thriller van Tupla M en dat merk je. De thriller is vakwerk van twee ervaren auteurs en heeft een goed verhaal, een uitstekende plot, overtuigende personages en prettige schrijfstijl. De ontknoping gaf een wrang gevoel niet over de kwaliteit van het boek maar over het verhaal na het verhaal.

***1/2

Moeder, moeder van Koren Zailckas: beklemmend en bloedstollend

Het lijkt alsof er een nieuwe trend zichtbaar is in thrillerland. Er verschijnen steeds meer boeken die voorheen als roman werden gecategoriseerd en nu het label thriller krijgen, ondanks dat het verhaal niet voldoet aan kenmerken van het genre. De verhalen zijn vooral spannend te noemen.
Onlangs verscheen in dit genre Moeder, moeder van Koren Zailckas.
In Moeder, moeder vertellen de twaalfjarige Will en zijn zestienjarige zus Violet beurtelings over het leven met hun, voor de buitenwereld normale, moeder Josephine. Will is het oogappeltje van Josephine. Toen hij werd gepest op school, zegde ze haar baan op bij de universiteit om hem thuisonderwijs te geven. Volgens Josephine was het thuis ook veiliger voor hem, gezien zijn autisme en epilepsie. Het valt de lezer al snel op dat Josephine Will klein houdt. Ze kiest kinderachtige kleren voor hem uit en neemt hem mee naar een speelgroep voor (jongere) kinderen die thuis les krijgen.
Sinds Rose, hun vier jaar oudere zus, is weggelopen, lijkt het alsof Josephine het vooral op Violet heeft gemunt. Ze kan niet meer goed doen in de ogen van haar moeder. Violet krijgt dagelijks verwijten, scheldpartijen en andere narigheid over zich heen. Als reactie hierop zit Violet zo veel mogelijk bij haar vrienden, experimenteert ze met drugs en vast ze tot de kleren bijna letterlijk van haar lijf vallen.
Het verhaal begint op een nieuw dieptepunt voor Violet. Haar vader brengt haar naar een psychiatrische kliniek omdat ze in een door drugs veroorzaakte woedeaanval Will heeft gestoken met een mes. Violet heeft geen keuze dan zich gedwongen te laten opnemen. Na de ontnuchtering zet ze alles op alles om zichzelf te bevrijden uit de inrichting. Het is nog maar de vraag of dit haar gaat lukken, want haar moeder heeft alles perfect geregeld.
Moeder, moeder is een bizar verhaal. Het is geen traditionele thriller, want er wordt geen moord gepleegd, er wordt geen dader opgespoord na gedegen politieonderzoek door een rechercheur. Er is wel een moeder wier gedrag onvoorspelbaar en onvoorstelbaar is. En er wordt halfslachtig onderzoek gedaan naar de zus die vermist dan wel weggelopen is.
Het label spannende psychologische roman zou wellicht beter passen, gezien het niet normaal functionerende gezin met de gestoorde moeder en de dochter die het allemaal moet doormaken, verwerken en een plek geven in haar leven.
Doorslaggevende reden om Moeder, moeder geen thriller te willen noemen is het einde. Na de ontknoping kabbelt het verhaal nog bladzijdenlang door. Voor een roman zijn die bladzijden cruciaal, ze geven dieper, psychologisch inzicht in een van de personages. In een thriller is dit die overbodige epiloog die niets meer toevoegt aan de plot.
Het is geweldig zoals Koren Zailckas het verhaal vertelt vanuit het perspectief van een 12-jarige jongen en een 16-jarig meisje in hun eigen woorden en taal. Nergens komt de moeder zelf aan het woord. Je krijgt haar enkel te zien door de ogen van haar kinderen. De zoon blijft tegen zijn moeder opkijken, wat ze ook doet. De dochter doorziet haar moeder en gaat de strijd aan.
Hoe verknipt Josephine is, blijkt uit de verhalen van Will en Violet over de zwangerschap van Rose. Josephine dwong haar een abortus te ondergaan, vanwege de schande voor de familie en omdat Rose in haar ogen geen goede moeder zou zijn. Na de abortus beschuldigde Josephine Rose van moord en legde ze steeds foto’s van geaborteerde baby’s in haar kamer.
Dit alles levert een beklemmend, bloedstollend verhaal op, dat tot de ontknoping vele malen spannender is dan menige traditionele thriller. Het gaat zelfs een stukje richting horror, omdat Josephine steeds enger en gekker wordt, naarmate het verhaal vordert.
Tot slot een klein gruwelijk feit, dat na lezing kippenvel geeft: op de achterkant staat vermeld dat de auteur eerder een veelbesproken autobiografische roman schreef over haar disfunctionele jeugd.

Deze recensie is ook te lezen op Crimezone.

In koelen bloede van Harry Bingham: het tweede deel rond Fiona is net zo goed als de eerste

Vorig jaar verscheen Fiona, een politiethriller van de Engelse auteur Harry Bingham. In dit boek maakte de lezer met Fiona Griffiths, een jonge Welshe rechercheur in opleiding die op z’n zachtst gezegd onconventioneel is in persoonlijkheid, houding en gedrag.

In In koelen bloede, deel twee in de serie, is Fiona bezig met drie onderzoeken tegelijkertijd, slechts één hiervan betreft een officieel onderzoek voor haar werk. Het boek begint met de vondst van lichaamsdelen die her en der verspreid liggen in een woonwijk. Door haar norse inspecteur Rhiannon Watkins is Fiona belast met het onderzoek naar de identiteit van het slachtoffer en de dader. Niet lang er na worden resten gevonden van een ander persoon. Toeval of niet?

Naast dit officiële onderzoek blijft Fiona jacht maken op de mannen die in het vorige boek deel uitmaakten van het netwerk waarbinnen Oost-Europese vrouwen werden verhandeld, misbruikt en mishandeld.

Haar derde onderzoek is persoonlijk van aard. Fiona is vastbesloten te achterhalen wie zij werkelijk is. Dat ze als peuter plotseling op de achterbank van haar vaders auto zat, gelooft ze niet meer. Haar adoptievader staat bekend als de leider van de criminele wereld in Wales. Nooit is de politie er in geslaagd hem veroordeeld te krijgen. Fiona vermoedt dat haar mysterieuze verschijning te maken heeft met de werkzaamheden van haar vader, die er zelf het zwijgen toe doet.

Fiona heeft het zo druk met haar drie onderzoeken, dat er weinig tijd overblijft voor haar vriendje. Hij is belangrijk voor haar, want hij vormt het bewijs dat ze in staat is te leven op de planeet Normaal.

In koelen bloede is een complex verhaal door de drie onderzoeken die tegelijkertijd lopen en de privéperikelen van Fiona die er door heen gevlochten zijn. Het was een goede keuze van Bingham om Fiona in de eerste persoon te schrijven. Lezen vanuit het perspectief van Fiona is tegelijkertijd verhelderend en vervreemdend. Ze blijft een wonderlijke vrouw. In dit deel komt ze iets sympathieker over en kan ze meer begrip tonen voor haar medemens dan in het vorige deel. Het lukt haar steeds beter om op de planeet Normaal te wonen, zonder dat ze zichzelf kwijtraakt. De tijdelijke psychoses weet ze te gebruiken voor haar onderzoeken. Interessant om vanuit de eerste persoon over psychoses te lezen. Het komt op deze manier af en toe beangstigend dichtbij en doet heel realistisch aan.

In koelen bloede is een spannend verhaal met gedegen plot en een goede ontknoping. Alle draadjes , op een na, worden netjes afgewerkt. Het wekt de verwachting dat in deel drie dat ene draadje een belangrijke rol gaat krijgen. Het is te hopen dat het volgende deel niet te lang op zich laat wachten. De serie rond Fiona is namelijk nu al verslavend te noemen.
****

Harry Bingham speelt in Fiona met spanning, humor en clichés

Voordat Harry Bingham begon aan zijn verrassende thriller Fiona had hij al een stuk of wat romans en non-fictieboeken op zijn naam staan. Naast het schrijven, houdt hij zich bezig met zijn ‘Writer’s workshop’ waar aankomende schrijvers worden begeleid bij het schrijfproces.
Fiona is een bijzondere vrouw met de nodige geheimen, om het subtiel uit te drukken. Als tiener was ze dood en opgenomen in een psychiatrische inrichting — dit lijkt onlogisch en tegenstrijdig, maar Bingham houdt de lezer hierover in spanning tot het laatst. Na het ontslag uit de inrichting, studeerde ze succesvol filosofie aan de universiteit. Tot haar grote verbazing wordt ze, amper vijf jaar na haar opname, aangenomen bij de politie in Wales, ondanks haar psychiatrisch verleden en de dubieuze achtergrond van haar vader. De hoofdinspecteur heeft goede redenen om haar aan te nemen: ze is intelligent, kan goed nadenken en heeft geen strafblad. Dit alles kan haar in zijn ogen tot een goede politieagent maken. Vier jaar later is Fiona opgeklommen tot rechercheur en in die hoedanigheid druk met een tweetal zaken. De ene zaak, een ernstig geval van fraude waarbij een voormalig politieman vele duizenden ponden heeft verduisterd, verveelt haar omdat haar taak bestaat uit het natrekken van alle geldstromen. Goede reden om vol in de andere zaak te duiken. Een prostituee en haar dochtertje zijn op gruwelijke wijze vermoord in een smerig uitgewoond kraakpand. Fiona raakt geobsedeerd door de vrouw en haar dochter. Het gaat zelfs zo ver dat ze een nacht met ze doorbrengt in het mortuarium en met ze praat. (De Engelse titel is niet voor niets Talking to the Dead) De werkwijze van Fiona tijdens het onderzoek is op z’n zachtst gezegd onconventioneel. Ze krijgt de getuigen, veelal bange, wantrouwige Oost-Europese prostituees, op haar eigen manier aan het praten. Haar baas weet niet wat hij met haar aanmoet, want Fiona blijft, ondanks waarschuwingen, impulsief en op eigen houtje opereren. Desondanks boekt ze wel verbluffende resultaten. Fiona wil deze zaak koste wat het kost oplossen, en rust niet voordat het zover is, zelfs al brengt ze haar eigen leven in gevaar.
Harry Bingham is erin geslaagd om een conventionele politieroman met een onconventioneel hoofdpersoon te combineren tot een bijzondere, goede thriller. De bijbehorende clichés, onder andere in de verhaallijn, geeft hij op de juiste momenten een goede en verrassende twist. Ondanks dat Fiona een ‘gek mens’ is, weet ze de lezer toch voor zich in te nemen. Ze doet dit door haar ontwapenende eerlijkheid over haar gevoelens en haar aanpak. Ze durft er voor uit te komen dat sommige acties niet handig waren. Andere dingen houdt ze echter voor zichzelf en hier moet de lezer naar raden. Ze is een vreemde eend in de bijt, niet alleen bij de politie, en daar is Fiona zich maar al te goed van bewust. Haar diepste wens is om een bewoner van de planeet Normaal te worden, zoals ze dat zelf noemt. Ze ‘spoort’ niet, vreemd genoeg maakt dit van haar juist een overtuigende, echte persoon. Goed gezien van de Nederlandse uitgeverij om van Fiona een virtueel persoon te maken, compleet met eigen twitteraccount en facebookpagina.
Naast het spannende verhaal geeft Harry Bingham ook een grimmig, rauw beeld van de prostitutie en de bijbehorende vrouwenhandel in Groot-Brittannië. Vrouwen, veelal van Oost-Europese afkomst, worden onder valse voorwendselen naar Groot-Brittannië gebracht en aldaar verkocht en misbruikt alsof ze dingen zijn in plaats van mensen. En als ze niet meer functioneren omdat ze gewond, ziek of gewoon op zijn, worden ze, althans in dit verhaal, afgedankt en in koelen bloede vermoord. De lezer kan alleen maar huiveren en hopen dat het fictie is. Het is geen vrolijk verhaal dat Harry Bingham de lezer vertelt.
Het boek is ondanks dat, en ondanks de gekte van Fiona, geen zwaar op de maag liggende thriller geworden. Harry Bingham zorgde voor genoeg grappig bedoelde scènes, die bij de lezer minimaal een glimlach op het gezicht toveren. Vooral de scènes waarin Fiona haar aarzelende stappen op het liefdespad zet, zijn ronduit grappig.
Alles beschouwd is Fiona een gedegen goede thriller waarin Bingham afwisselend speelt met clichés, spanning en humor, en waarin de spanningsboog goed in elkaar zit. Daarnaast is het boek goed geschreven en heeft het een bijzondere hoofdpersoon die zeer realistisch overkomt. Fiona zou zo het begin kunnen zijn van een succesvolle serie! Deze lezer kijkt al uit naar deel twee.
****
Deze recensie staat ook op Crimezone.

Wie wind zaait van Nele Neuhaus: geweldig, ingenieus verhaal over actueel thema

In Duitsland is Nele Neuhaus net zo succesvol en bekend als Saskia Noort en Esther Verhoef dat hier zijn. Inmiddels zijn er wereldwijd al een paar miljoen boeken over de toonbank gegaan van haar serie over rechercheur Pia Kerckhoff en haar chef, hoofdinspecteur Oliver von Bodenstein. Een tijdje geleden verscheen in Nederland Wie wind zaait, deel 5 in de serie die zich afspeelt in en rond Hofheim in de Duitse deelstaat Hessen.

Het bedrijf Windpro is van plan een windmolenpark te laten aanleggen in de Taunus, een bosrijk gebergte. De aanleg wordt echter belemmerd door een boer die weigert een weiland te verkopen waarover de toegangsweg moet komen. De boer, Ludwig Hirteiter, is een van de aanvoerders van een actiegroep die strijdt tegen de aanleg van het windmolenpark. Als hij dood wordt aangetroffen, is het een hele klus voor Pia en Bodenstein om de dader te achterhalen. Hirtreiter was een man die het conflict zocht, ook binnen zijn familie en de actiegroep. Het team van Pia en Bodenstein, K11 Hofheim, vermoedt al snel dat er een verband is met de dood van de nachtwaker van Windpro, die onderaan een trap in het gebouw van Windpro werd gevonden. Op relatiegebied gaat het Pia en Bodenstein niet voor de wind. De kille en zakelijke ex van Pia werkt zichzelf in de nesten door vreemd te gaan terwijl hij een relatie heeft met Pia’s beste vriendin. Pia heeft het gevoel er midden in te zitten. Ondertussen heeft Pia’s nieuwe vriend moeite met het werk en met name met de werktijden van Pia. En Bodenstein heeft het overspel van zijn vrouw en de daaropvolgende echtscheiding nog niet verwerkt. Hij valt als een blok voor een mysterieuze vrouw die haar ware aard goed verborgen weet te houden.

Net als Diepe wonden is ook Wie wind zaait een complex boek met vele verhaallijnen die kunstig verweven zijn tot een geweldig, ingenieus verhaal. De plot staat als een huis. Nele Neuhaus is op dit moment een van de beste auteurs in het thrillergenre te noemen op het gebied van plotopbouw. Pas als het boek uit is, zie je hoe goed alles in elkaar steekt en wat de onderlinge verbanden zijn tussen alle personages. Nog knapper van Neuhaus is dat je ondanks de complexiteit en de enorme hoeveelheid personages nergens de draad kwijt raakt of dat het verhaal snelheid verliest. Het verhaaltempo blijft hoog tot de laatste bladzijde. De onthulling van de onderlinge relaties tussen een aantal personages blijkt onderdeel van de ontknoping te zijn. Het achterhouden van informatie zorgt voor verhoging van de spanning.

De achterliggende thematiek van de milieulobby en alternatieve energiebronnen geeft het verhaal een actueel karakter. Wie wind zaait, weet ook bij de lezer twijfel op te roepen over de milieulobby. Stel dat de rapporten over global warming inderdaad vervalst zijn vanwege de grote financiële belangen die er mee gemoeid zijn. Stel dat vele windmolens vooral gebouwd worden vanwege de enorme subsidies die ermee worden opgestreken en niet voor de positieve effecten die het op het milieu zou kunnen hebben.  Knap van Nele Neuhaus om een onderwerp te kiezen waar iedereen wel een mening overheeft en het verhaal zo te presenteren dat je gedwongen wordt je mening te herzien of in ieder geval te heroverwegen.
****

Ripper van Isabel Allende: geen thriller wel een aanrader

Ripper staat voor Jack the Ripper, de beruchte seriemoordenaar uit de 19e eeuw. Het is daarnaast de naam van een groep jonge mensen die bij wijze van spel 19e-eeuwse misdaden probeert op te lossen in het gelijknamige boek van Isabel Allende. Er is enkel contact via Skype waarbij iedereen zichzelf een passende avatar heeft gegeven. De gamemaster is Amanda Jackson, een 16-jarige die wordt bijgestaan door haar ‘assistent’ en grootvader Blake Jackson.
Indiana Jackson, moeder van Amanda en dochter van Blake is een wonderlijke vrouw. Ze is chaotisch, spiritueel en wil graag andere mensen helpen. Zowel op financieel vlak als op liefdesgebied is ze een absolute ramp. Het is maar goed dat Amanda de administratie doet en de familie regelmatig financieel bijspringt. Door haar levenslustige en liefdevolle uitstraling trekt zij vele mannen aan, onder wie haar ex, vader van Amanda en hoofdinspecteur bij de politie van San Francisco, Bob Martin. Hij zou, ondanks de vele vriendinnen die hij verslijt, het liefst met haar verder willen. Indiana piekert hier niet over. Het kost haar moeite om te kiezen tussen de twee mannen van wie zij het meest houdt: Alan Keller, afkomstig uit een rijke familie, houdt van de mooie dingen in het leven, en Ryan Miller, ex-Navy Seal, stoere bolster, blanke pit.
Amanda’s peetmoeder, de astrologe Celeste Rok, had in september 2011 op televisie voorspeld dat in San Francisco de komende maanden een bloedbad zou plaatsvinden. Half oktober 2011 wordt in de gymzaal van een basisschool het lichaam van een doodgeschoten man gevonden. Tussen zijn billen is een honkbalknuppel gestoken. De moord wekt de interesse van Amanda, die benieuwd is of deze deel uitmaakt van het voorspelde bloedbad. Ze besluit samen met de andere leden van Ripper de moord te onderzoeken en regelt dat zij inzage krijgen in het politieonderzoek. In de maanden die volgen, komen er steeds nieuwe slachtoffers bij. Ripper bemoeit zich actief met het onderzoek en vermoedt een verband tussen de moorden. De leden zijn ervan overtuigd dat er een seriemoordenaar actief is. Een die steeds dichterbij lijkt te komen.

Isabel Allende staat bekend om haar kloeke, literaire romans waarin een belangrijke rol is weggelegd voor spirituele hoofdpersonen en bovennatuurlijke gebeurtenissen. Niet een auteur van wie je een thriller verwacht. Ripper wekt daarom interessante vragen op. Wat maakt een thriller tot een thriller? En is Ripper een thriller of niet?
In een thriller worden moorden gepleegd en bij voorkeur opgelost. Er is sprake van een plot met een verrassende ontknoping. Het verhaal is spannend. Het verteltempo is hoger dan bij een roman. Vaak is er een (hoofd)rol voor politie of detectives. Onderweg zijn er aanwijzingen die leiden naar de dader en zijn er dwaalsporen. Deze elementen maken een thriller tot een thriller.
In Ripper zijn de meeste van deze kenmerken terug te vinden. En toch maakt het van Ripper geen thriller. De ontknoping is niet geheel verrassend. Op een kwart van het boek weet de ervaren thrillerlezer al wie de dader is. Na driekwart kan die de rest ook invullen. De spanning komt dan uit de vraag of de dader op tijd gepakt wordt of niet.
Het verteltempo ligt niet hoger dan bij de literaire romans van Isabel Allende. Ze neemt alle tijd om uitgebreid mensen en situaties te beschrijven. Ripper is geen pageturner. Ondanks dat dit funest is voor de spanning, is het geen straf voor de lezer. Isabel Allende kan als geen ander personages prachtig, liefdevol én met een vleugje humor neerzetten.
In feite bestaat Ripper uit twee verhalen die door elkaar heen lopen. Het ene is een thriller waarin jacht wordt gemaakt op een seriemoordenaar door de politie en een groepje jongeren dat zichzelf Ripper noemt. Het andere verhaal is een literaire roman waarin de spirituele Indiana moet kiezen met welke man zij verder wil in het leven.
De roman Ripper is vergelijkbaar met de andere boeken van Isabel Allende: prachtig geschreven, uitbundige beschrijvingen van personages en situaties, goed verhaal en personages om van te houden. De thriller Ripper is matig door de voorspelbaarheid van de ontknoping en het te lage tempo. Het boek Ripper is een aanrader omdat de personages, het originele verhaal en de schrijfstijl van Isabel Allende veel goedmaken.

Deze recensie is ook te lezen op Crimezone.nl.

Stille zonde van Karin Slaughter: goede thriller die geen genot was om te lezen

De Amerikaanse thrillerschrijfster Karin Slaughter heeft vele fans in Nederland. Haar boeken zijn zo succesvol dat haar Nederlandse uitgeverij een apart fonds, Slaughterhouse, heeft opgezet voor haar boeken en die van verwante collega´s. Zonder uitzondering komen al haar boeken hoog in de bestsellerlijsten terecht.
In 2013 verscheen Stille zonde, deel in de Georgia serie rond politieman Will Trent en dokter Sara Linton. Will en Sara zijn in een vorig boek aarzelend aan een relatie begonnen. Ze geven zo veel om elkaar dat ze de ander proberen te beschermen tegen de pijn, ellende en het verdriet uit het eigen verleden. Dit lukt ze niet. Will Trent is als undercover ingezet in de jacht naar een meedogenloze, mysterieuze drugsdealer. Zonder het te willen raakt Sara Linton hierbij betrokken als Jared, de zoon van haar vijf jaar eerder overleden echtgenoot, zwaargewond raakt bij een overval op zijn huis. Jared’s vrouw Lena had een onduidelijke rol in de dood van Sara’s echtgenoot. Ook nu is niet duidelijk of het toeval is dat juist Lena’s huis wordt overvallen of opzet. Sara is bang dat Lena deze keer niet alleen Jared meesleept in haar ellende.
De plot van Stille zonde staat als een huis. Stille zonde is een vakkundig geschreven thriller met pageturner allure. En toch gaf Stille zonde niet het leesplezier dat ik had gehoopt en verwacht. Vreemd want het is overduidelijk een goede thriller die goede waarderingen en vele sterren kreeg van collega-recensenten en een van de best verkochte thrillers in 2013 was. Na lang nadenken en analyseren tot de conclusie gekomen dat het aan de personages ligt. Ze zijn allen realistisch en komen levensecht over. Er ligt te veel nadruk op hun ellende en problemen. Keer op keer verwijzingen naar een slechte jeugd en traumatische gebeurtenissen. Als lezer hoopte ik dat ze er iets mee zouden doen. Dat het iedere keer een beetje beter zou gaan. Dat de personages iets zouden gaan doen om het te verwerken, om er over heen te komen en verder te gaan met het leven. En om het leven eindelijk eens van de zonnige kant te bekijken, in plaats van keer op keer enkel het duistere, het zwarte en het slechte in de mens te zien.
De boeken van Karin Slaughter krijgen, naast psychologische diepgang ook een grauwsluier door de voortdurende nadruk op alle narigheid. En dat is jammer. Bij mij zorgde het ervoor dat Stille zonde mij steeds meer ging tegenstaan naarmate ik vorderde in het verhaal. Ik zal niet snel een volgend boek van Karin Slaughter lezen, ondanks dat ik weet dat zij goede thrillers schrijft, die terecht hooggewaardeerd en goed verkocht worden.

Het Reservaat van Lisette Stavorinus: heerlijk tussendoortje

Het Reservaat is de naam die de personages in het gelijknamige boek van Lisette Stavorinus geven aan het dure dorp in het Gooi waar ze wonen. Na een paar heerlijke, zonovergoten jaren op Curaçao gaat Jessica met haar man Victor en hun drie kinderen in het Reservaat wonen. De makelaar had daar een prachtig huis voor hen gevonden. Jessica die, ooit voor dat de kinderen er waren, de kunstacademie had gedaan, neemt de tijd om het huis te stylen. In de eerste weken na de verhuizing helpt het haar om over haar heimwee heen te komen. Ze mist de gezellige expatsfeer op Curacao met alle strandfeestjes en bbq’s. Het Reservaat komt op in eerste instantie over als kil en gesloten. Het lukt Jessica niet om aansluiting te vinden bij de andere vrouwen in het dorp. Dit alles verandert als Amanda bij haar op de stoep staat met een doosje cupcakes. Amanda woont een paar huizen verder en is getrouwd met de bekende tv-producer Marcus Voorbach. Zij introduceert Jessica in haar vriendinnengroep. Binnen de kortste keren heeft Jessica het goede kapsel, de juiste kleren en doet ze volop mee in het Reservaatleven. Kerst vieren ze bij Amanda en Marcus samen met hun vele vrienden en bekenden. Daarnaast nemen Amanda en Marcus Jessica en haar gezin mee voor een wintersportvakantie naar hun chalet in Zwitserland. En zo gaat het maar door, het geld lijkt niet op te kunnen. Tijdens een yogales komt Jessica Maaike tegen die haar waarschuwt voor Amanda. Ze geeft Jessica de tip Amanda naar haar verleden te vragen. Eerst probeert Jessica het advies van de vrouw te negeren, maar de twijfel is gezaaid. Is Amanda wel wie ze zegt dat ze is.

Lisette Stavorinus woont zelf in het Gooi. Al zal ze wat overdreven hebben in het neerzetten van de personages, toch zal Het Reservaat een redelijk goed beeld geven van het rijke Gooische leven.
De oppervlakkigheid van de vriendinnenclub van Amanda is huiveringwekkend, evenals het gedachteloos smijten met geld. Alles draait om uiterlijk vertoon: Jessica hoort er pas echt bij als ze de goede kleding en het juiste kapsel heeft.
De eerste driekwart van het verhaal is een uitgebreide beschrijving van het Reservaat, diens bewoners en Jessica’s aanpassing aan het nieuwe leven hier. Weinig thrillerelementen te bekennen in dit deel, afgezien van een wat vreemde gebeurtenissen zoals de waarschuwing van Maaike, een verwarde vrouw die in de tuin loopt en het ongeluk van Victor. Deze gebeurtenissen zorgen hooguit voor wat onrust, niet voor echte spanning zoals je dat verwacht in een thriller.
Pas op het allerlaatst als iedereen zijn of haar masker heeft afgegooid, wordt Het Reservaat echt spannend en blijft dat dan tot de laatste bladzijde.
Is dit erg? Het hangt er van af om welke reden je dit verhaal leest. In het geval je een jurylid bent voor bijvoorbeeld de Gouden Strop of Diamanten Kogel of een hardcore liefhebber van echte thrillers dan zal je Het Reservaat al snel terzijde schuiven, na er het label geen echte thriller of vrouwenthriller er op geplakt te hebben. Ben je echter een fervent lezer van de thrillers van Suzanne Vermeer, Linda van Rijn, Saskia Noort,  Loes den Hollander of van de Crime Compagnie dan zal je dit boek met plezier lezen. Goed dat er in Nederland zo veel te kiezen valt, dat er voor elk wat wils is.

Het Reservaat was voor mij een heerlijk tussendoortje.

Seriemoordenaars in Nederland van Schippers & Jans: inspiratiebron voor thrillerschrijvers

Seriemoordenaars in Nederland is een non-fictieboek waarin het journalistenduo Ralph Schippers & Hieke Jans alle nu bekende seriemoordenaars in Nederland op een rijtje zetten. Allereerst geven ze de definitie van een seriemoordenaar, vervolgens beschrijven ze systematisch van iedere seriemoordenaar de levensloop;  de moorden die hij of zij heeft gepleegd of waarvan hij of zij verdacht wordt; onder welke omstandigheden die gepleegd zijn; de straffen die de verdachte seriemoordenaar al dan niet heeft gekregen voor zijn daden. Het levert een boek vol feitelijke opsommingen op. Saai om te lezen tenzij je als lezer ‘het verhaal’ tussen de feiten door kan zien. Dan gaat de fantasie aan de slag en is in ieder verhaal wel een thriller te lezen, hoe bizar dit ook klinkt.
Schippers & Jans hadden vanzelfsprekend geen keuze. Ze moesten zich wel aan de feiten houden en konden geen vermoedens, dan wel speculaties toevoegen om de verhalen ‘smeuïger’ te maken, omdat een deel van de beschreven personen nog in leven is en vanwege eventuele juridische gevolgen.
De laatste dossiers die over moorden uit vorige eeuwen gaan, zijn het meest interessant om te lezen. Deels komt het door de prachtige citaten uit de oorspronkelijke rechtbankdossiers en deels omdat die hoofdstukken beter geschreven lijken te zijn.
Nederlandse thrillerschrijvers die een goede slechterik zoeken voor hun nieuwe thriller zullen in Seriemoordenaars in Nederland een goede inspiratiebron vinden. Genoeg ´enge´ mannen en vrouwen om uit te kiezen!

Brein in brand van Susannah Calahan: medische non-fictie die zich laat lezen als spannende roman

Susannah Calahan, auteur van Brein in brand, is een ambitieuze enthousiaste jonge vrouw die als journaliste bij de New York Post werkt. Op een dag, begin 2009, ontdekt ze 2 stipjes op haar linkerarm. Ze denkt direct aan bedwantsen, omdat iedereen in New York daar over praat en last van heeft. Na een gedegen inspectie van haar kleine appartement kan ze niets vinden. Desondanks laat ze een verdelger komen die eveneens geen bedwants of ander ongedierte aantreft. Toch wil ze beslist dat hij bij haar de plaag komt verdelgen. Susannah wordt zo door deze plaag in beslag genomen dat ze het belangrijke wekelijkse overleg bij de krant vergeet voor te bereiden. Dit was haar nog nooit overkomen.
Deze ogenschijnlijke gebeurtenissen zouden later de opmaat blijken te zijn voor een maand van waanzin. Hierna zou haar leven voorgoed veranderen. In de weken die volgen, krijgt ze in toenemende mate last van wanen. Ze denkt dat haar vriend haar bedriegt en leest stiekem zijn mails. Ze verliest het gevoel in haar linkerarm en –been. Dan gaat het steeds sneller bergafwaarts. Ze denkt dat haar vader zijn vrouw wilt vermoorden, dat mensen in haar bijzijn hardop onaardige dingen over haar zeggen. Ook krijgt ze vreemde toevallen waarin ze raar beweegt met haar armen en benen en niet reageert op prikkels van buiten. De neuroloog die ze bezoekt denkt aan alcoholmisbruik, raadt haar aan om te stoppen met drinken en onderzoekt niet verder. En dat terwijl ze nauwelijks drinkt.
Uiteindelijk ligt ze een paar weken later, letterlijk van de wereld, vastgebonden in bed op de afdeling epilepsie in een ziekenhuis. Artsen hebben geen idee wat ze heeft. Het zou epilepsie kunnen zijn of een psychiatrische aandoening zoals schizofrenie of een bipolaire stoornis. Haar toestand gaat dagelijks achteruit. Ze wordt passief, niet meer in staat tot praten of reageren.
Ze zweeft op het randje van de dood, als een neuroloog zich een bepaald artikel van een collega-arts over een hersenontsteking herinnert. Hiermee redt hij het leven van Susannah, die getroffen bleek te zijn door een hersenontsteking. Deze was ontstaan omdat er, misschien na een virusinfectie, een zeldzame auto-immuunreactie was ontstaan.  Haar lichaam had als het ware haar brein aangevallen. De arts was net op tijd met zijn diagnose, anders had Susannah het niet kunnen navertellen.
Haar verhaal vertelt Susannah Calahan in Brein in brand, dat grotendeels is gebaseerd op ziekenhuisdossiers; dagboeken, brieven en e-mails van vrienden en familie; gesprekken met artsen, hulpverleners, familie en vrienden; en wetenschappelijke artikelen. Susannah Calahan kan zich vrijwel niets meer herinneren van deze periode in het algemeen en haar maand van waanzin in het bijzonder. Zo af en toe komen er flarden naar boven, maar dat blijken vaak heldere herinneringen te zijn aan hallucinaties die ze toen had.
Brein in brand is een goed geschreven, eerlijk en confronterend verslag van het ziekteverloop bij Susannah Calahan. Daarnaast geeft het veel informatie over de werking van de hersenen, het geheugen en haar ziekte. Dankzij het gebruik van wetenschappelijke bronnen is het goed onderbouwd. Haar journalistieke achtergrond zorgde er voor dat het geen dorre opsomming van feiten en gebeurtenissen werd maar een goedlopend verhaal. Het medische jargon wordt duidelijk verklaard.
Brein in brand is een non-fictie boek dat zich laat lezen als een spannende, medische roman.

Inferno van Dan Brown: een rit in een achtbaan

Tijdens zijn lezing in de Amsterdamse Stadsschouwburg vertelde Dan Brown dat zijn fascinatie voor religie en wetenschap al in zijn jeugd was ontstaan. Zijn vader was wiskundeleraar en man van de wetenschap, die overal wel een rekensom in zag. Daarentegen was zijn moeder een religieuze vrouw. Zij was kerkorganiste en hielp actief mee in de kerk. Iedere zondag zat Dan Brown in de kerk. De donuts die hij dan onbeperkt mocht eten, maakten het voor hem de moeite waard, zei hij met een knipoog. Eerst dacht Dan Brown dat hij een keuze moest maken tussen religie of wetenschap. Nu weet hij dat het een het ander niet hoeft uit te sluiten. Beiden willen in zijn visie een verklaring geven voor de vele filosofische vragen die de mens heeft.  Het Vaticaan deelt die mening niet. Na De Da Vinci Code zijn de verhoudingen wat gespannen. In Inferno maakt Dan Brown hier een paar grapjes over.
Het Inferno, waar het boek naar verwijst, slaat zowel op Dante´s hel uit de Divina Comedia als de hel die op aarde zal ontstaan als de bevolkingsgroei in het huidige tempo blijft doorgaan. In een werkelijk gruwelijke grafiek laat Brown zien hoe de wereldbevolking is gegroeid van 1 miljard mensen begin 19^e eeuw tot bijna 8 miljard nu, iets meer dan 200 jaar later. Robert Langdon raakt ongewild getrokken bij de zoektocht naar de schurk die het Inferno van Dante wil gebruiken om deze enorme bevolkingsgroei te stoppen.

Inferno begint als Langdon bijkomt in een ziekenhuis en geen idee heeft waar hij is of weet wat er is gebeurd. Hij herinnert zich flarden over een ontmoeting met een vrouw met lang zilvergrijs haar die een slangamulet om haar hals draagt. Ze zegt hem:  ‘zoekt en gij zult vinden’.

Al snel wordt duidelijk dat hij niet veilig is in het ziekenhuis. Net op tijd kan hij vluchten met de jonge dokter Sienna Brook, die hem meeneemt naar haar appartement. Hier ontdekt hij dat er iets in zijn colbert is genaaid en dat dit de reden voor de achtervolging was. Het is een soort projector waarmee hij aangepaste afbeelding kan zien van Dante’s Inferno. De afwijkingen vormen een woord dat een volgende aanwijzing is in de speurtocht naar de geheimzinnige man.
Zoals gebruikelijk bij Dan Brown, volgt hierna de achtbaan vol spannende gebeurtenissen, wordt alles op z’n kop gezet en aan het einde van de rit stap je flink door elkaar geschud uit. Deze keer stap je ook een stuk wijzer uit, in het werkelijk beangstigende besef dat de grafiek over de bevolkingsgroei beslist geen fictie is, maar echt.

Het minpunt dat bij alle boeken van Dan Brown wordt genoemd is er nu ook. De personages zijn en blijven bordkarton en missen enige diepgang. Ook in Inferno zal je Robert  Langdon niet echt leren kennen. Hij blijft een oppervlakkig personage zonder psychologische diepgang. Het hindert overigens niet het leesplezier.

Inferno is een onvervalste Dan Brown thriller met vertrouwde ingrediënten zoals wetenschappelijke feiten, intrigerende kunst, oude boeken, zaken waar meer achter zit dan op het eerste gezicht lijkt, een originele plot en niet te vergeten professor Langdon. Dit alles combineert Brown tot een boeiende, bloedstollende pageturner die zich achter elkaar laat uitlezen.

Blauw goud van Almar Otten: spannend verhaal met gedegen plot

In de middeleeuwen werd mooie getijdenboeken gemaakt met daarin prachtig versierde miniaturen. Deze boeken waren en zijn uiterst kostbaar, onder meer vanwege sommige verven die gebruikt werden. Het was bijvoorbeeld zeer moeilijk om een mooie kleur blauw te maken.
In Blauw goud is Matt Paddinge sinds kort eigenaar van een getijdenboek waarvan de miniaturen gemaakt zijn met een opvallend mooie kleur blauw. Hij kreeg het getijdenboek na het overlijden van zijn moeder. Vermoedelijk was het hiervoor van zijn vader, die overleden of verdwenen is. Matt heeft geen idee wat hij met het boek moet doen en brengt het naar de Atheneumbibliotheek in Deventer voor een onderzoek. Lineke Tesinger, mdewerkster bij de biobliotheek, kent hij van een lezing. Wellicht heeft zij voor hem antwoorden op vragen, zoals wat er zo bijzonder is aan het boek. Met deze ogenschijnlijk simpele vragen zetten Matt en Lineke een hele reeks gebeurtenissen in gang. Een geheimzinnige zakenman wil het getijdenboek in handen krijgen, ongeacht de prijs die hij of anderen er voor moeten betalen. Daarnaast hij ook enige wraakzuchtige plannen. Onwetend hiervan beginnen Matt, Lieneke en vriendin Laura hun zoektocht naar de herkomst en de geschiedenis van het getijdenboek. Het is niet eenvoudig, omdat Matt ook de nodige geheimen blijkt te hebben.
Blauw goud is een historische thriller, die zich desondanks in het heden en in het nabije verleden afspeelt. Het historische element wordt met name gevormd door het getijdenboek. Achterin het boek, laat Almar Otten weten dat het getijdenboek fictief is, en dat hij zich heeft laten inspireren door het wereldberoemde en schitterende getijdenboek Les Très Riches  Heures du Duc de Berry.
Blauw goud biedt de lezer een spannend verhaal met een goede gedegen plot. Almar Otten is gezegend met een prettige schrijfstijl die er voor zorgt dat Blauw goud zich een pageturner zou kunnen noemen. De goed getimede perspectiefwisselingen houden de spanning in het verhaal.De epiloog had echter niet gehoeven. Het verhaal was al mooi afgerond. Zonder was het sterker geweest en was er nog wat overgebleven dat de lezer zelf had kunnen invullen.De personages zijn oké. Over het algemeen doen ze levensecht aan. Alleen de slechterik is zo verknipt dat het onwaarschijnlijk is, dat hij zich al die jaren staande heeft weten te houden in de maatschappij. Succesvol en zonder dat iemand zijn ware aard heeft gezien. Afgezien van bovenstaand minpunt is Blauw goud een prima thriller, die zich zoals VN zegt ‘positief onderscheidt van het gros in dit genre’.

Sluipweg van Ingrid Oonincx: veel goed gekozen details

Ingrid Oonincx debuteerde in 2009 met Nickname, waarmee ze genomineerd werd voor de Schaduwprijs en de Crimezone Award. Sluipweg, haar derde thriller verscheen krap vier jaar later.

In Sluipweg lagen in 1985 alle opties voor een goed en gelukkig leven open voor een Brabantse vriendengroep, die zich The Magnificent Seven noemde naar het gelijknamige nummer van de The Clash. Middelpunt van de groep is Patrick, dominant en iets ouder dan de rest. Thuis krijgt hij vooral geld en andere materiële zaken in plaats van liefde en oprechte aandacht. Het egoïstische en pesterige gedrag van Patrick roept spanning binnen de groep op, al durft niemand er iets van te zeggen. Na een avondje uitgaan krijgt de groep een auto-ongeluk met fatale gevolgen. In een klap kwam een einde aan hun onbezorgde jeugd.

Tien jaar na dato wordt groepslid Gwen nog steeds verteerd door schuldgevoel. Het was toen haar plan om die avond samen uit te gaan in de hoop de verhoudingen binnen de groep te verbeteren. Nu heeft ze net de stekker uit liefdeloze, kille huwelijk getrokken, als ze Patrick ontmoet bij de begrafenis van groepslid Guus. Hij heeft het plaatselijke bordeel overgenomen en wil graag zijn oude vrienden weer ontmoeten. Gwen stemt met tegenzin in, omdat het lastig is om Patrick iets te weigeren.
Indertijd hadden boerenzoon Marcel en Gwen iets met elkaar. Hun verkering overleefde het ongeluk niet. Na de mini-reünie met Patrick pakken ze de draad weer op en al snel trekt Gwen bij Marcel in. Niet lang daarna gebeuren er onverklaarbare, vreemde dingen op Marcel’s boerderij: koeien slaan onverwacht op hol, kippen worden vergiftigd.

Sluipweg is, net als Oonincx's vorige thriller Botsing, een goed opgebouwde thriller met een verrassende structuur. Hier spelen beide verhaallijnen zich in het nabije verleden af, opvallend en origineel bedacht. Met goed gekozen details zoals muziek (Bowie en Nirvana), tv-programma’s (Ron’s Honeymoon Quiz) en gadgets (walkman) zet Ingrid Oonincx zowel 1985 als 1995 overtuigend neer.
Het verhaal springt per hoofdstuk heen en weer tussen de gebeurtenissen in 1985 en in 1995. De spanning wordt hierdoor geleidelijk opgebouwd. In combinatie met de inzet van een aantal ijzersterke cliffhangers levert dit een geweldige thriller op die barst van de onderhuidse spanning. Eenmaal begonnen wil je maar een ding: doorlezen tot het eind. Daar volgt een bijzonder verrassende ontknoping die zelfs een ervaren thrillerlezer niet zal zien aankomen.
In de meeste gevallen is een epiloog in een thriller een overbodige toevoeging. Iets dat de lezer liever zelf had ingevuld. In Sluipweg niet. Daar zorgt de epiloog ervoor dat het verhaal rond is en goed afgerond wordt.
Met Sluipweg laat Ingrid Oonincx zien dat ze terecht een van de beste thrillerauteurs van Nederland is.

Ik van Margaretha van Andel: YA roman met goed uitgewerkt, intrigerend uitgangspunt

Het boek Ik van Margaretha van Andel heeft een intrigerend uitgangspunt. Stel je voor dat iedere keer als je een keuze maakt die beslissend blijkt te zijn voor je leven, je in een parallel universum de andere optie kiest en je verder leeft met de consequentie van die andere keuze. Op die manier bestaan er vele parallelle universums die Van Andel multiversums noemt in haar boek. En stel je dan ook voor dat het mogelijk is om door middel van een scan naar het multiversum te gaan waar je die andere keuze hebt gemaakt.
Daniel Warner heeft op zijn vijftiende een verkeerde keuze gemaakt, door de autosleutels van zijn ouders te pakken en een ritje met de auto te maken. Door het auto-ongeluk dat volgde, kwam hij in een rolstoel terecht. Na de havo ging hij naar een informatica-opleiding. Ook in zijn vrije tijd is hij veel met computers bezig, vooral met hacken. Zo ontdekt hij het geheime Project Gateway. Daniel ziet zijn kans schoon: eindelijk de mogelijkheid voor een leven zonder rolstoel. De manier waarop Daniel het regelt verdient geen schoonheidsprijs. Hij chanteert de onderzoekster met dingen die hij over haar heeft gevonden toen hij haar e-mail en haar bestanden hackte. Het experiment slaagt en Daniel komt terecht in een universum waar hij wel kan lopen omdat hij op het beslissende moment de sleutels teruglegde. Zijn leven is hier echter anders verlopen dan hij zich had voorgesteld. Hij zit weliswaar niet in een rolstoel en heeft een geweldig mooi lijf. Daar staat echter tegenover dat hij een echte hufter is geworden tussen zijn 15e en 18e. Hij heeft foute vrienden, iemand in elkaar geslagen zonder reden en op school is hij blijven zitten omdat hij veel spijbelde en zijn huiswerk nooit maakte.
Daniel besluit er het beste van te maken en de mensen om hem heen ervan te overtuigen dat hij geen slechte jongen is.
Met de onderzoekster heeft Daniel afgesproken dat hij zo snel mogelijk contact zoekt met haar en dat hij na twee maanden weer terugkomt in zijn oorspronkelijke multiversum.
Hoe dichter de deadline nadert, hoe meer Daniel twijfelt of hij wel terug wilt.
Margaretha van Andel heeft het intrigerende uitgangspunt van Ik uitgewerkt tot een geloofwaardig en goed geschreven verhaal dat de lezer zal aanzetten tot nadenken over in welke werkelijkheid wij leven en wat bepaalt hoe wij zijn.
Daarnaast heeft ze zich goed verdiept in de personages. Ze komen echt tot leven in het boek. De jongeren zijn levensecht en geloofwaardig in hun gedrag.
Margaretha van Andel heeft een snelle en strakke schrijfstijl zonder gedoe. Knap is dat ze de taal van de jongeren goed te pakken heeft zonder te vervallen in overdreven populair taalgebruik.
Daniel Warner is een gewone jongen met goede en slechte karaktertrekken. Het is niet zo dat hij in de ene wereld een braverik is en in de andere een slechterik. In de kern is hij in beide werelden dezelfde jongen. De omstandigheden na het beslissende moment hebben bepaald welke kant van zijn karakter de overhand kreeg en zijn gedrag beheerste.
In beide werelden is hij iemand die mensen onder druk zet om zijn doel te bereiken. In het ene multiversum leidt dat tot het chanteren van de onderzoekster en in de andere perst hij zijn ex-vriendinnetje af met naaktfoto’s.
Op een gegeven moment vraagt Daniel zich af wie hij echt is. En wat bepaalt wie hij is: zijn gedrag, de omstandigheden of iets anders? Daniel is Daniel toch of niet?
Deze bespiegelingen zetten niet alleen Daniel aan het denken maar ook de lezer. Je gaat je afvragen wie je echt bent en wat dat bepaalt heeft. Stel dat je op een gegeven moment een andere beslissing had genomen. Was je dan een ander mens geworden?
Zowel het interessante thema als de bespiegelingen die er uit voortkomen, maken Ik tot een bijzonder en goed boek dat niet alleen jongeren zal aanspreken.