dinsdag 6 juli 2010

Het eiland onder de zee: om langzaam van te genieten

Jaren geleden heb ik genoten van Het huis met de geesten, Liefde en schaduw, Eva Luna en andere boeken van Isabel Allende. Stuk voor stuk mooi vertelde verhalen met soms gruwelijke gebeurtenissen, de heerlijke schrijfstijl zonder haast maar met mooie beschrijvingen, het bovennatuurlijke/magische en het Latijns-Amerikaanse sfeer. Vervolgens verloor ik haar boeken uit het oog. Totdat ik Het eiland onder de zee zag liggen. Wat een prachtig boek!
Het eiland onder de zee speelt zich grotendeels af op Haïti en in New Orleans eind 18e, begin 19e eeuw. In Frankrijk woedt de Franse revolutie, gevolgd door de heerschappij van Napoleon. Op Haïti werken slaven uit Afrika lange dagen onder de gloeiend hete zon op suikerplantages voor hun Franse meesters. Een van die slaven is Zarité, die op haar negende terechtkomt op de plantage van Valmorain, een Franse edelman. Zij heeft 'geluk' dat ze niet op de plantage hoeft te werken maar als huisslavin gebruikt wordt. De Spaanse vrouw van Valmorain is geestelijk en lichamelijk zwak. Al snel zorgt Zarité voor het zoontje van haar en Valmorain en krijgt ze zelf ook een kind van hem. Beide kinderen beschouwt ze als haar eigen. Er ontstaat een vreemde band tussen Zarité en Valmorain, die heen en weer gaat tussen aantrekking, afstoting, genegenheid, bescherming maar ook wreedheid. Een band die beïnvloed wordt door stands- en kleurverschil en de toenmalige opvattingen over slavernij en slaven.
Op een gegeven moment krijgt Zarité de kans om te vluchten, namelijk als er een grote slavenopstand uitbreekt. Slaven hebben zich verenigd en overvallen de plantages om de andere slaven te bevrijden en wraak te nemen op de wrede heersers en hun gezinnen. Uit liefde voor haar kinderen besluit Zarité om Valmorain te helpen vluchten. Wat volgt is een uitputtende, levensgevaarlijke tocht door de jungle naar Le Cap, het Parijs van de Antillen.
Het is onmogelijk om het hele verhaal hier goed na te vertellen, dat zou het verhaal teniet doen. Gewoon zelf lezen en genieten. Isabel Allende kan zo goed meeslepende verhalen vertellen. Zo goed dat je het gevoel hebt er zelf bij te zijn. De dampende hitte op de velden zelf te voelen. De geuren uit de keuken zelf te ruiken. Maar ook te huiveren bij de wreedheden van de Franse meesters en de wraakacties van de slaven. Mee te leven met Zarité, de bijzondere slavin op haar moeilijke reis door het leven op zoek naar liefde en geluk. Isabel Allende is er goed in geslaagd deze, mij onbekende, periode en plaats in de geschiedenis tot leven te wekken. Wat een prestatie, wat een prachtige aanrader is het geworden. Voor iedereen die van goed geschreven, mooie verhalen houdt. Om langzaam van te genieten.